Strona Główna › Banki centralne › Depozytariusze złota IMF cz.2 – skarbiec w Nagpur (Indie) i sytuacja Chin

kwiecień 04

Członkowie Międzynarodowego Funduszu Monetarnego deponują swoje rezerwy złota w Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku, w Banku Anglii, Banku Francji w Paryżu oraz w Centralnego Banku Indii, na co wskazuje zasada Rule E-1 zawarta w regulaminie Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Oryginalna wersja dokumentu z 1946 r. wskazywała jeszcze na Shanghai, jako kolejnego depozytariusza. Lokowanie tu złota zostało jednak tymczasowo wstrzymane. Następnie rozpoczęto korzystanie ze skarbca w indyjskim mieście Nagpur.

Reguła Rule E-1 została wprowadzona w 1946 r., a w 1956 r. wniesiono poprawkę na wniosek Banku Rezerw w Indiach (RBI) dotyczącą przechowywania złota w Nagpur. Chodziło tu o możliwość przetransportowania złota ze skarbca w Bombaju do nowopowstałego skarbca w Nagpur, w centralnej części Indii. Przy skarbcu powstało również biuro Banku. W Bombaju znajdowała się wówczas niewielka ilość kruszcu, będąca jedynie początkowym wkładem do MFW. Ta sama poprawka z 1956 r. wskazuje jednocześnie na wykluczenie Shanghaiu, jako miejsca przechowywania złota MFW.

Sformułowanie reguły Rule E-1, którą w 1956r. przemianowano na Rule F-1 sugeruje, że złoto należące do MFW może być przechowywane w dowolnym skarbcu w jednym z krajów członkowskich: USA, UK, Francji, Indiach i w Chinach (jeśli tylko zostaną one ponownie wpisane na listę IMF). Złoto może być zatem swobodnie transportowane do kraju, który posiada odpowiednio zabezpieczony skarbiec.

Istnieje również przyzwolenie, aby złoto należące do Banków Centralnych było przechowywane także w Instytucjach Menniczych. Kwestia transferu była dyskutowana również w latach 1940-1950, kiedy to ilość kruszcu w skarbcu na Manhattanie była tak mała, że należało sprowadzić go ze skarbców znajdujących się w Fort Knox i Denver.

Jest zatem możliwe, aby Banki Centralne, rządy i inne instytucje trzymały swoje zasoby złota w skarbcach należących do Amerykańskiego Skarbu Państwa, co może się okazać bardzo korzystne w sytuacjach, gdy ze skarbca FRBNY będzie ubywało kruszcu.

Zgodnie z regułą Rule F-1, złoto IMF może być również przechowywane w skarbcach Banku Anglii, rozmieszczonych w różnych regionach kraju (Liverpool, Birmingham, Southampton) i transferowane pomiędzy tymi lokalizacjami.

W 1946 r. Zarząd Międzynarodowego Funduszu Walutowego zatwierdził możliwość lokowania rezerw złota również w skarbcu Chińskiego Banku Centralnego w Shanghaiu. Nigdy jednak jakikolwiek kraj będący członkiem MFW (w tym także Chiny) nie składowały tam swoich rezerw złota. W 1956 r. podczas obrad Rady Nadzorczej MWF zdecydowano o całkowitym wykluczeniu Chin z grona depozytariuszy rezerw złota, jako kraju niestabilnego wówczas politycznie. Ustalono wtedy, że miało to być jedynie tymczasowe rozwiązanie.

Obecnie istnieje możliwość przywrócenia Chin na listę państw depozytariuszy złota MFW, choć w rzeczywistości pojawia się wiele kwestii, które powstrzymują ten proces pomimo licznych skarg ze strony Pekinu i Taipei. Chiny są wiodącym graczem na globalnym rynku złota i to, że kiedyś były również jednym z depozytariuszy kruszców, nie powinno być zapomniane, nawet pomimo tego, że faktycznie żaden z krajów nigdy tu swojego złota nie przechowywał.

Skarbiec w Nagpur natomiast istnieje, lecz w rzeczywistości stanowi placówkę zapomnianą przez MFW. Niemniej, mała część złota należąca zarówno do MFW, jak i Indyjskiego Banku Rezerw ulokowana została w Nagpur, mimo to jest to na tyle niewielka ilość, że można ten depozyt uznać za aktualnie mało wykorzystywany w praktyce. Zwłaszcza, że od 2013 roku Indie wraz z Rosją, Chinami, Brazylią i RPA tworzą światową przeciwwagę dla MFW, czyli The New Development Bank, o czym więcej informacji znajdziesz tutaj >>>

Zobacz też:

Treść powyższej analizy jest tylko i wyłącznie wyrazem osobistych poglądów jej autora i nie stanowi rekomendacji w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 października 2005 r. w sprawie informacji stanowiących rekomendacje dotyczące instrumentów finansowych, lub ich emitentów (Dz. U. z 2005 r. Nr 206, poz. 1715).