Pochodzenie złota gromadzonego w skarbcu Fort Knox, konfiskata złota, przyczyny II Wojny, którą ochrzczono Wojną o Złoto

System Waluty Złotej nie był jedynym w historii Stanów Zjednoczonych. W obrębie amerykańskiego systemu monetarnego istniało kilka jego rodzajów: Standard Monety Złotej, System Waluty Złotej, System Walutowy Złoto – Dewizowy oraz system z Bretton Woods w wersji pierwszej ze sztywnym zafiksowaniem waulut do dolara oraz w wersji drugiej obecnym po 1971r. do chwili obecnej z płynnymi kursami wymiany walut wprowadzonymi po tym jak USA z dyplomatyczną gracją baletnicy ogłosiły bankructwo. W Systemie Waluty Złotej jednostka pieniężna ma określoną wymienialność na złoto, która określa jej wartość w jednostkach wagowych kruszcu. Kraje uczestniczące w tym systemie utrzymują cenę jednostki pieniężnej poprzez zakup lub sprzedaż złota po tej cenie.

W 1873 r. jednostką walutową Stanów Zjednoczonych stał się złoty dolar o wadze 25,8 ziaren (z ang. grains, czyli stara anglosaska jednostka masy wyrażona w masie ziarna pszenicy, 1 grain [jedno ziarno] równe jest 64,798 mg, czyli masa 1 uncji równa się 480 ziaren), a w obrębie tej waluty pojawiły się takie monety jak:

• quarter eagle (moneta dwu i pół dolarowa)
• moneta trzydolarowa
• half eagle (moneta pięciodolarowa)
• eagle (dziesięć dolarów)
• double eagle ( dwadzieścia dolarów)

W 1932 r. cena złota w Ameryce utrzymywała się na poziomie 20.67USD.

Transkrypt objaśnienia do grafiki:
Skan dokumentu amerykańskiego urzędu statystycznego z roku 1837 wyjaśniający zmiany zależności monetarnych funkcjonujących w czasie obowiązywania różnych ustaw legislacyjnych systemu monetarnego USA. Tabela przedstawia zależności przeliczeń wagowych w standardzie masowym opartym na jednostce ZIARNA. Jednostka ZIARNA przyrównywana jest do próby złota w kolumnie Fineness, a następnie obliczana jest cena jednej uncji złota na podstawie sztywno ustalonej ceny 1-ziarna złota, które w 1837 roku było warte 0,4306USD, czyli 20,67USD. Cena 20,67USD za jedną uncję czystego złota obowiązywała do roku 1933, kiedy to Roosvelt (początkowo wielki zwolennik standardu złota) po silnych naciskach nie do odrzucenia przez nowojorskich bankierów, wycofał złoto z publicznego obiegu, by następnie zdewaluować dolara o kilkadziesiąt procent, ustanowić nową cenę 35 USD za jedną uncję czystego złota celem oficjalnej walki z deflacją i wielkim kryzysem. Po tym działaniu rzeczywiście gospodarka ponownie zaczęła nabierać tempa, mniejszość obywateli USA wzbogaciła się jeszcze bardziej, a większość społeczeństwa ponownie dowiodła, że stanowi ciemną masę, z którą rząd może zrobić, to co tylko chce.

Moneta eagle (10USD) składała się w 90% z czystego złota i ważyła 258 ziaren, co z powodu próby złota .900 przekładało się na 232,2 ziarna masy czystego złota.

10 złotych dolarów Eagle 1908r.

Każde ziarno było warte 0.04306632USD, czyli 20.67183463 USD za jedną uncję czystego złota.

232.2*0.04306632=10USD

Złota moneta Orzeł 10 USD Eagle ważyła 0.5375 uncji, po przeliczaniu próby złota .900 na czyste złoto otrzymywano 0.48375 uncji czystego złota zawartego w monecie.

10/20.67=0.48375

0.48375/0.9=0.5375

28 października 1929 r. w Czarny Poniedziałek (Black Monday) na rynku amerykańskim rozpoczął się Wielki Krach znoszący wartość większości akcji o ponad 90 procent co stanowiło wstęp do Wielkiego Kryzysu lub Wielkiej Depresji (z ang. Great Depression). Wciągu jednego dnia wskaźnik Dow Jones spadł aż o 12,8%. W 1933 r. prezydentem został F. D. Roosevelt (początkowo wielki zwolennik standardu złota), po silnych naciskach nie do odrzucenia przez nowojorskich bankierów postanowił ożywić gospodarkę poprzez dewaluację dolara wobec złota (podniesienie cen złota). Nie było to jednak możliwe, kiedy złote monety z wygrawerowanymi nominałami krążyły nadal w obiegu. Wprowadzono więc nakaz wymiany złotych monet oraz złota bulionowego na dolary papierowe (20.67USD za uncję złota). Nakaz wymiany złota na papierowe dolary obowiązywał wszystkich obywateli, jednak jak podaje większość źródeł duża część świadomych ludzi schowała dobrze swoje złoto i nie oddała go do skarbców Wuja Sama. Wbrew oczekiwaniom większości służby USA nie szukały w sposób drapieżny złota w gospodarstwach domowych. Oczywiście złoto schowała i nie dała się omamić rządową propagandą pewna cześć ludzi, a pozostała mniejsza część społeczeństwa bezmyślnie oddała złoto, które pociągami transportowane było z regionalnych oddziałów FED do skarbca w Fort Knox.

Du lutego 1934 r. cena złota dotarła do poziomu 35USD za uncję (wzrost o 70%). Zakaz dotyczył amerykańskich obywateli, ale zagraniczne banki centralne wciąż mogły wymieniać dolary na złoto w Amerykańskim Skarbie Państwa. Z perspektywy międzynarodowej Ameryka pozostała w Systemie Walutowym Złoto-Dewizowym, który istniał od II Wojny Światowej.

Według oficjalnych szacunków większość zgromadzonego złota w skarbcu FED po 1933 r. pochodziła zatem od amerykańskich gospodarstw domowych. Państwowa propaganda głosiła, że złote monety zostały przetopione na sztabki i przewiezione do skarbca w Fort Knox. A jak było naprawdę?

Rzeczywiste pochodzenie nowych rezerw złota USA po 1933 roku

Tropienie całej sprawy należy zacząć od zobrazowania ilość gromadzonych rezerw złota przez USA przed 1930 rokiem.

Rezerwy złota USA od 1870 roku do 2015 roku

Gromadzenie rezerw złota przez USA znacznie przyspieszyło w latach 20-tych XX wieku w związku ze znacznie szybszym tempem rozwoju gospodarczego, co powodowało szeroki napływ kapitału do USA.

Następnie należy przejść do sprawozdania finansowego z 1932 roku amerykańskiej mennicy US Mint, z którego to sprawozdania dowiadujemy się, że do 1932 roku włącznie mennica wykorzystała na produkcję złotych monet 6700 ton złota. W tabeli podana została wartość w dolarach, czyli należy ją podzielić przez 20,67 (wartość jednej uncji złota w latach 1850 – 1930), a następnie podzielić przez 32,15 (ilość uncji złota w jednym kilogramie), a następnie podzielić przez 1000 (ilość kilogramów w jednej tonie).

Oczywiście nie wszystkie te monety przetrwały do roku 1932, bo część z nich została przetopiona na sztabki, jako rezerwa banków prywatnych w ramach wyemitowanych pod standardem złota banknotów dolarowych, a także monety zużyte były przetapiane przez mennicę US Mint i produkowano z nich nowe złote monety dolarowe. Ponadto złote monety dolarowe podlegały międzynarodowemu handlowi, czyli były eksportowane z USA i importowane ponownie do USA. W USA pojawiały się także złote monety wyemitowane przez zagraniczne mennice, najczęściej europejskie.

Rzetelna kalkulacja ile monet pozostało, ile przetopiono na sztabki, a ile było przechowywanych w bankach na pokrycie wyemitowanych dolarów lub przetopionych na nowe monety w mennicy byłaby trudna. Jednak z pomocą przychodzi mennica US Mint, która co pewien czas publikowała szacunkową wartość złota znajdującego się w USA. Raport ten znajduje się na 111 stronie sprawozdania finansowego US Mint z 1932 roku.

Z obliczeń US Mint wynika, że na koniec 1931 roku w USA zgromadzono złoto o wartości $1,671,608,689, co równe jest ilości 2515 ton złota próby .900

Kluczowym pytaniem pozostaje ile z tego złota złota było w posiadaniu obywateli, a ile należało do banków i do rządu?

Z pomocą przychodzi strona 113 sprawozdania finansowego US Mint z 1932 roku.

Z tych obliczeń wynika, że:

Wartość wszystkich złotych monet w posiadaniu banków i rządu USA w 1931 roku = 976,900,000 + 286,082,000 + 12,973,000 + 395,653,000 = 1,263,391,000 USD

Wartość wszystkich sztabek złota w posiadaniu banków i rządu USA w 1931 roku = 2,580,803,000 + 207,688,000 = $2,788,491,000

Przeliczając to po wartości $20.67 za jedną uncję otrzymujemy następujące ilości zgromadzonego złota w uncjach przez banki i rząd USA:

Złote monety: 1,901 ton złotych monet (próby .900)

Sztabki: 4,196 ton sztabek złota (próby .900 i .995)

Mennica US Mint wówczas szacowała, że w USA znajduje się łącznie 2515 ton złotych monet, co wskazywałoby na to, że 614 ton złotych monet znajdowało się w rękach obywateli. Wyniki tych obliczeń stanowią srogą konfrontację dla oficjalnej propagandy rządu USA z tamtego czasu, ponieważ twierdzili oni, że to konfiskata złota amerykańskiej ludności pozwoliła zwiększyć USA rezerwy złota z 6,5 tysiąca ton w 1933 roku do 19,5 tysiąca ton w 1940 roku. Oczywiście to niemożliwe, bo jak widzimy, obliczenia wskazują, że w rękach obywateli było tylko 614 ton złota. Zatem ilość znacznie mniejsza niż 13 tysięcy ton o jakie zwiększyły się rezerwy złota USA do 1940 roku.

Raport US Mint z 1932 roku potwierdza, że w posiadaniu Obywateli były złote monety i sztabki o wartości 408,6 mln USD, co przeliczając po ówczesnych cenach złota równało się 614 tonom złota.

Skąd pochodziło złoto zasilające skarbce rezerwy USA w latach 30-tych?

W tym miejscu trzeba przywołać jeszcze raz wykres zmian ilości rezerw złota od 1875 roku, na którym widać, że po roku 1930 ilość rezerw złota USA gwałtowanie wzrastała. Proces ten jeszcze bardziej przyspieszył, gdy podniesiono zdewaluowano dolara i ustalono cenę złota na 35$/oz. Wówczas Cały świat pogrążający się recesji zaczął sprzedawać złoto do USA. Z tamtego czasu zachował się list Samuela Montagu z londyńskiej giełdy złota. W liście tym Samuel opisuje, że do 1934 roku jeszcze nigdy nie było podobnej sytuacji, aby tak dużo złota było eksportowane do USA w tak krótkim czasie. Ponadto Samuel piszę o niesłabnącej presji na eksport złota do USA, co było widać po zarezerwowanych z dużym wyprzedzeniem transportach oraz wynajętych statkach specjalnie w celu transportowania złota. Ciekawym przykładem była w tym przypadku jednomyślna postawa banków centralnych Francji, Holandii i Szwajcarii, które przed końcem 1936 roku sprzedały do USA 2 tysiące ton złota. W 1939 roku Bank Anglii wprowadził limity na eksport złota do USA. Jednak banki centralne Europy zachodniej nadal sprzedawały swoje szybko topniejące rezerwy złota bezpośrednio dla rządu USA.

Ponadto po podniesieniu ceny złota do 35$/oz wydobycie złota w USA się podwoiło i wzrosło z 71 ton/rok w 1933 r. do 151 ton/rok w 1940 r.

Eksport złota z Europy do USA pogłębił Wielką Depresję, doprowadził Nazistów do władzy i Bernanke między wierszami ostrzega przed kolejną Wielką Depresją

Wielki import złota przez USA oraz eksport złota do USA przez kraje europejskie w latach 30 i 40-tych dowodzi, że znaczna większość ze zgromadzonych 20 tysięcy ton złota przez USA w latach 1945 – 1960 pochodziła spoza USA, a nie tak jak się ogólnie sądzi, że złoto zgromadzone w Fort Knox, to złoto zebrane od amerykańskich obywateli. Ponadto ten wielki eksport złota do USA przez kraje europejskie w latach 30-tych przyniósł Europie II Wojnę Światową, zwaną przez dobrze poinformowanych Wojną o Złoto. Jak napisał Ban Bernanke, były prezes FED, sztukmistrz wiedzy o Wielkim Kryzysie obarczający złoto za jego powstanie i jednocześnie pomysłodawca Wielkiego Druku Pieniądza w latach 2009 – 2013 w listopadzie 2010 roku wygłosił przemówienie we Frankfurcie, w którym twierdził, że eksport złota przez kraje europejskie do USA spowodował wielkie niedowartościowanie (czyli zaniżenie wartości) walut krajów europejskich, co doprowadziło do powstania w tych gospodarkach dużej presji deflacyjnej, która to jeszcze bardziej pogłębiała Wielki Kryzys. Natomiast Bernanke nie śmiał powiedzieć jeszcze, że to między innymi ta ciężka sytuacja gospodarcza pogłębiona przez dewaluację dolara i eksport złota do USA, spowodowała dojście do władzy ugrupowań nazistowskich, które przy okazji otrzymywały również finansowanie z nowojorskich banków. Niemniej Barnanke porusza również fakt, że jeżeli Europa, Chiny i inne kraje proeksportowe będą chciały budować swoją siłę tylko na eksporcie wspomaganym słabością lokalnych walut, to taka strategia gospodarcza bez globalnej koordynacji zakończy się wielkim fiaskiem i tutaj dyplomatycznie Bernanke zakończył, że to nie znaczy, że on prognozuje Wielką Depresję, lecz niektóre lekcje z tego mrocznego okresu są nadal aktualne.

Co jeszcze ciekawego dowiedzieliśmy się od mistrza Bernanke?

W swojej mowie ciekawie omówił kwestię niedowartościowania walut i wpływu tego czynnika na presje deflacyjną. Gdyby dzisiaj zapytań dziesięciu doktorów ekonomii o tym jaki wpływ na gospodarkę ma osłabienie waluty, to 9 z nich odpowiedziałoby, że to dobry czynnik wpływający na pobudzenie eksportu i wzrostu gospodarczego. I rzeczywiście w 7 na 10 przypadków sytuacji gospodarczej takie twierdzenie jest prawdą, ale istnieje pewna mniejsza grupa sytuacji, w których słaba waluta nie będzie wpływać pobudzająco na gospodarkę. Sytuacja taka będzie mieć miejsce w dwóch wariantach:

• Gdy słabnąca euro waluta będzie wspierała europejski eksport w dużo mniejszym stopniu niż narastające wewnętrzne problemy ze spłatą zobowiązań niektórych z krajów członkowskich strefy euro. Wówczas wizja rozpadu strefy euro będzie skłaniać ludzi do ucieczki od euro waluty oraz lokalnych walut europejskich, pogłębiany będzie zwyczaj oszczędzania przez ludzi na przysłowiową czarną godzinę w walutach innych niż waluty europejskie, co w wyniku sprawowanej przez ECB polityki związanych rąk lokalnych bankierów centralnych krajów członkowskich doprowadzać będzie do głębokich procesów deflacyjnych, mocnej recesji i w konsekwencji dojścia do władzy ugrupowań skrajnie populistycznych… o tym co może być dalej lepiej nie pisać…
• Gdy podaż towarów z proeksportowych krajów europejskich nie spotka się z popytem ze strony prokonsumenckich gospodarek USA i Chin. Tak właśnie będzie w ostatniej kwarcie tej dekady kończącej się w 2020 roku. Po okresie mocnego wzrostu zapoczątkowanego w 2009 roku, gospodarka USA staczając się w mocną recesję przestanie być chłonnym rynkiem dla proeksportowych gospodarek Europy i dalekiego wschodu. Na tym też ucierpią Chiny, które kierują ponad 50 procent swojego eksportu do krajów mocno powiązanych gospodarczo z USA. A jak USA i Chiny przestaną kupować towary z Niemiec, które kierują do tych krajów 50 procent swojego eksportu, to i cała Europa popadnie w kłopoty.

Wnioski z lekcji od Bernanke i skonfrontowanie ich z rzeczywistością

Patrząc na całą sprawę obiektywnie z dużej perspektywy począwszy od 2009 roku trzeba przyznać, że myśliciele z USA rozgrywają całą sytuację po mistrzowsku. Ich działanie trzeba podzielić na 2 rodzaje:

• Działanie FEDu i polityka monetarna: Jako pierwsi zaczęli drukowanie pieniądza. W związku z tym, że FED wywodzi się z Banku Anglii i te dwa prywatne banki centralne zawsze działały we wzajemnym porozumieniu, to zaraz potem drukowanie rozpoczął Bank Anglii. Ich gospodarka i rynek nieruchomości, jako pierwsza wyszła na długą, łatwą i szybką prostą. A co robił w tym czasie ECB? Stał z boku i się przyglądał, tak jak małe dziecko pozostawione na ruchliwej ulicy. Dopiero 5 lat po pierwszym druku pieniądza przez FED, ECB się obudził i uruchomił druk 1 biliona EUR wychodząc z założenia, aby łagodzić deflacyjny skurcz kredytowy długu publicznego słabych krajów strefy euro i przy okazji osłabiać euro wspomagając eksport. Oczywiście czas reakcji ECB można uznać za żółwiowe szaleństwo. Samą genezę uruchomienia tego programu również można włożyć do kosza, bo głównym czynnikiem decydującym o deflacji w EU jest brak wiary ludzi w dalsze istnienie tego sztucznego tworu. No ale tak to już działa każda nomenklatura urzędowa unii, która najchętniej przysłowiowo prowadziłaby pierwszy montaż czarnych skrzynek do już rozbitych samolotów. Zatem cała rozgrywka na linii FED kontra ECB wygląda tak jak pojedynek: Mike Tyson kontra piesek Reksio. Problem w tym, że to znowu w Europie historia się zarymuje i tak jak po Wielkiej Depresji lat 30-tych doszły do głosu ugrupowania nazistowskie, tak teraz dojdą do głosu ugrupowania anty EU, a cała Unia zwana przez genialnego Georga Friedmana Koalicją Odwiecznych Wrogów będzie chwiać się w posadach z wielkim znakiem zapytania czy przetrwa? Czy przetrwa bez wewnętrznej wojny?
• Działanie wywiadu i służb specjalnych: Coraz większa część globalnego społeczeństwa zaczyna rozumieć do jak wielkich ingerencji w wewnętrzne funkcjonowanie poszczególnych krajów zdolne są amerykańskie służby. Lecz oni od kilku lat zaczynają zmieniać swoją taktykę, w taki sposób, że wygląda to na działanie bezmyślne i chaotyczne. Ale tak to właśnie ma wyglądać. Wszyscy drobni i niedoinformowani mają być zdezorientowani, a służby będą coraz mniej widoczne i będą działać z ukrycia. Już nie będzie wielkich oficjalnych i globalnych akcji wojennych. Będzie szturmowanie z ukrycia.

Wracając do złota z Fort Knox, to po zakończeniu II Wojny Światowej USA zaczęły pozbywać się złota, a w latach 60-tych wręcz masowo je sprzedawały, bo potrzebne były pieniądze na finansowanie Wojny w Wietnamie. Aby zdobyć Wietnam, Wuj Sam sprzedał ponad 50 procent swoich rezerw złota. Francja widząc co się dzieje na rynku złota zaczęła wnioskować, że wyemitowane dolary przestają mieć już pełne pokrycie w złocie, dlatego stwierdzili, że to istna okazja, aby kupować złoto po 35$/oz za dolary, które warte są mniej niż te 35 za uncję. W konsekwencji tak długo Francuzi kupowali od USA złoto, że w 1971 roku Nixon powiedział Sorry Guys, I have to close the gold window, czyli USA oświadczyły nie są już w stanie zapewniać wymienialności dolara na złoto, bo złota jest mniej niż wyemitowanych na jego podstawie dolarów i uruchomiono nowy system płynnych kursów wymiany walut. Było to najlepiej przeprowadzone bankructwo jakie kiedykolwiek miało miejsce. Majstersztyk rosyjskiej ruletki organizowanej przez hegemona z niezwykle mocnym zapleczem militarnym. Nikt nawet nie ważył się sprzeciwić. Eksport złota z USA odbywał się nadal w najlepsze, a jego skalę publikowano w dostępnych dla każdego materiałach do roku 1977 włącznie. Później należało się posługiwać szacunkami, które wskazują, że w latach 1978 – 2013 wyeksportowano z USA aż 4,660 ton kruszcu i dzisiaj teoretycznie w skarbcach pozostało około 7 tysięcy ton złota. Ile w rzeczywistości pozostało złota w skarbcach narodowych USA nikt nie wie, ale możemy być pewni, że nawet gdyby nic nie zostało, to całkiem sensownie wydano te pieniądze na zbrojenia, a więc nawet jak doprowadzą do upadku dolara i utworzą nową walutę, to mało kto będzie im w stanie coś zrobić za sporządzony bałagan…

Zobacz też:

• Depozytariusze złota IMF cz.2 – skarbiec w Nagpur (Indie) i sytuacja Chin
• Belgia dementuje informacje o repatriacji złota z Anglii
• Ilość wycofanego złota w 2014 r. z FED w Nowym Jorku nie odpowiada niemieckim i holenderskim informacjom
• W 2014 r. Niemcy sprowadziły do krajowych skarbców 120 ton złota
• Central Bank Gold Agreement, czyli złoty pakt banków centralnych
• Złoto w bankach, według regulatorów, nowym kapitałem zerowego ryzyka
• Jak nie sprzedawać złota? Gordon Brown uczy…
• Złote referendum w Szwajcarii, co dalej z frankiem?
• Złoto to pieniądz w giełdowych izbach rozliczeniowych
• Dlaczego banki centralne kupują złoto?
• Kto najbardziej wpływa na ceny złota
• Jak lokować pieniądze – nieoficjalne wskazówki banków centralnych

Treść powyższej analizy jest tylko i wyłącznie wyrazem osobistych poglądów jej autora i nie stanowi rekomendacji w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 października 2005 r. w sprawie informacji stanowiących rekomendacje dotyczące instrumentów finansowych, lub ich emitentów (Dz. U. z 2005 r. Nr 206, poz. 1715).