Czy złoto stanie się częścią nowego globalnego systemu walutowego?

Ktokolwiek obserwował światową gospodarkę przez ostatnie kilka lat zgodzi się ze stwierdzeniem, iż decydenci z banków centralnych prowadzili słabą politykę pieniężną i nie podjęli stosownych działań, aby zwalczyć w odpowiedzialny sposób problemy trapiące obecny system monetarny. Wszystkie banki centralne największych gospodarek zaczęły produkować niespotykane ilości pieniędzy. Poluzowanie polityki pieniężnej na taką skalę można porównać do kopania puszki, która ma dotrzeć na sam koniec drogi. Przyszłość nie jawi się pozytywnie.

Dokąd to wszystko zmierza? Czy nasi przywódcy naprawdę pozwolą na załamanie międzynarodowego systemu walutowego? Czy nie ma planu B? Czy mamy uwierzyć, że złoto nie ma żadnego znaczenia w ekonomii?

Według rzeczników poruszających się w obrębie złota monetarnego w obecnej niestabilnej sytuacji gospodarczej cena złota jest względnie niska. W dodatku możemy zauważyć ogromne przepływy fizycznego złota z Zachodu na Wschód, które prawdopodobnie nie wróci na zachód w najbliższej przyszłości.

Spójrzmy teraz na wyjaśnienie dla wyżej wspomnianych obserwacji, które jest oparte na historycznych dokumentach dyplomatycznych i pomaga zrozumieć te skomplikowane kwestie.

Zacznijmy od momentu, w którym złoto zostało wycofane z systemu:

W latach sześćdziesiątych Francja wycofała się z London Gold Pool (kartelu ośmiu banków centralnych, który w latach 1961 – 1968 aktywnie sterował ceną złota). Francja nie chciała marnotrawić już więcej złota na cele wydatków wojennych, które kierowane były głównie przez USA na działania toczone przeciwko Wietnamowi. London Gold Pool było połączonym wysiłkiem Stanów Zjednoczonych, Holandii, Francji, Niemiec, Włoch, Belgii, Szwajcarii oraz Zjednoczonym Królestwem, aby sztucznie podtrzymać cenę złota na wysokości 35 dolarów za uncję. Stany Zjednoczone dodrukowywały dolary, aby sfinansować wojnę w Wietnamie, co spowodowało dewaluację dolara amerykańskiego. W wyniku tych działań trzeba było sprzedać więcej złota, aby utrzymać jego cenę na poziomie 35 dolarów. Niedługo po tym jak Francja wycofała się z London Gold Pool, kartel zakończył swoją działalność. Międzynarodowy Fundusz Walutowy podsumował to następująco:

Gdy całkowita ilość w obiegu dolarów amerykańskich w Stanach Zjednoczonych drastycznie wzrosła, rezerwy złota Stanów Zjednoczonych, które miały być pokryte tymi dolarami, drastycznie spadały. Międzynarodowi przywódcy finansowi podejrzewali, że Stany Zjednoczone będą musiały zostać zmuszone do dewaluacji dolara lub wstrzymania wymiany dolara na złoto.

Problem był szczególnie trapiący z powodu zwiększających się w ogromnym tempie dolarów będących w posiadaniu zagranicznych banków centralnych oraz rządów: W 1966 roku zagraniczne banki centralne oraz rządy dysponowały ponad 14 miliardami dolarów amerykańskich. Stany Zjednoczone posiadały 13,2 miliardów dolarów w rezerwach złota, lecz jedynie 3,2 miliardy dolarów były dostępne na pokrycie zagranicznych rezerw dolarowych. Reszta była potrzebna na pokrycie krajowych rezerw. Jeżeli rządy i zagraniczne banki centralne spróbowałyby w tym samym czasie wymienić na złoto zaledwie ćwierć swoich rezerw dolarowych, Stany Zjednoczone nie byłyby w stanie wywiązać się ze swojego zobowiązania, a więc już po raz kolejny okazały się niewypłacalne.

Dokładnie taka sytuacja miała miejsce, gdy w 1971 roku Stany Zjednoczone pod przewodnictwem prezydenta Nixona zamknęły “Złote Okno” i tym samym zagraniczne banki centralne nie mogły już wymieniać dolarów na złoto (z wyjątkiem transakcji na wolnym rynku). Jak już wspomniano, po pierwsze Europa, a w szczególności Francja nie była zadowolona i chciała zrewaluować złoto. Po drugie Stany Zjednoczone nieustannie dążyły do całkowitego wycofania złota z systemu walutowego, aby przeforsować hegemonię amerykańskiego dolara.

Odnaleziono dokumenty, które łączą przeszłość z teraźniejszością. 24 lutego 1970 roku francuski prezydent Pompidou spotkał się z amerykańskim prezydentem Nixonem w Waszyngtonie. Następujący cytat pochodzi z amerykańskich notatek z tegoż spotkania.

Pomysł prezydenta Pompidou oznaczał rozłożenie sił ekonomicznych na świecie, aby stworzyć bardziej zrównoważony, spokojny i prosperujący świat. Między wierszami możemy dostrzec pierwsze wzmianki o zjednoczonej Europie. Pompidou jest jednym z największych prognostyków, których wizje i wszystko, o czym mówił wydarzyło się 45 lat temu. Jednakże ideologia Pompidou nie mogła istnieć równolegle z hegemonią dolara. Stany Zjednoczone były zainteresowane dzieleniem i zdobywaniem strategią na zyskanie i utrzymanie władzy.

Kolejne cytaty pochodzą z rozmów telefonicznych z 14 marca 1973 r. pomiędzy doradcą bezpieczeństwa narodowego Henrym Kissingerem, a wiceministrem skarbu Williamem Simonem:

Kolejny fragment z Wikileaks, raport ze spotkania wszystkich europejskich ministrów finansów dotyczącego złota, napisany dla amerykańskiego ministra spraw zagranicznych 23 kwietnia 1974 roku (Europa i Stany Zjednoczone omawiały tę kwestię przez kilka lat).

W Zeist doszło do konsensusu odnośnie określonych ważnych propozycji, które będą badane zanim zostaną przedłożone na kolejnym spotkaniu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej [Unii Europejskiej]. Jeżeli w kolejnym etapie Rada dojdzie do porozumienia odnośnie określonych propozycji, dalsza procedura mogłaby być sformułowana przez Wspólnotę Europejską i odnosiłaby się ona do rozwiązania problemu złota przed wprowadzeniem reformy międzynarodowego systemu walutowego.

W Zeist ministrowie zgodzili się na dwie ogólne propozycje po pierwsze ponownie zapewnili, iż SDRy powinny stać się głównym aktywem zapasowym w przyszłym systemie i że uzgodnienia odnośnie złota na tymczasowy okres powinny być spójne z założonym celem. Po drugie zgodzili się, iż takie tymczasowe postanowienia powinny umożliwić władzom finansowym na efektywne wykorzystanie rezerw złota jako instrumentu międzynarodowego systemu rozliczeń.

Aby wykorzystać pieniężne złoto monetarne jako międzynarodowe aktywa rezerwowe, zgodzili się na następujące rzeczy:

• Władze monetarne będą mogły kupować i sprzedawać złoto tylko między sobą, po cenach rynkowych i na wolnym rynku. Władze monetarne moją całkowitą swobodę w kupowaniu i sprzedawaniu złota i nie mają obowiązku wstępować w jakiekolwiek szczególne transakcje.
• Niektóre delegacje uważają, że transakcje złotem na wolnym rynku nie powinny w długim okresie prowadzić do wzrostu netto połączonych oficjalnych rezerw złota banków centralnych.
• W celu zastosowania tych zasad, różne praktyczne rozwiązania mogą zostać założone. Dwa zostały wspomniane w szczególności. Jedna z nich odnosiła się do tego, iż władze monetarne okresowo będą ustalały minimalną i maksymalną cenę poniżej lub powyżej której nie będą sprzedawały lub kupowały złota na wolnym rynku. Druga opiera się na stworzeniu zapasu buforowego zarządzanego przez agenta, któremu władze monetarne będą zlecały interwencje na rynku tak, aby zapewnić prawidłowe warunki na wolnym rynku złota.

Teraz jesteśmy świadomi, co Europa planowała w latach siedemdziesiątych. Pamiętacie waszyngtońskie porozumienie w sprawie złota [zwane też Central Bank Gold Agreement]? Przed wprowadzeniem Euro, wszystkie banki centralne brały udział w programie zwanym porozumieniem banków centralnych w sprawie złota, lub waszyngtońskim porozumieniem w sprawie złota, aby wspólnie zarządzać sprzedażą złota. (co ciekawe, zagregowane rezerwy złota strefy Euro przewyższają rezerwy Stanów Zjednoczonych).

W 1991 roku holenderski bank centralny posiadał 1700 ton w oficjalnych rezerwach złota, a obecnie ma 613 ton. Kiedy holenderski minister finansów J.C. de Jager, został zapytany o tę sprzedaż, odpowiedział iż holenderski bank centralny sprzedał 1100 ton złota od 1991 roku, gdyż zdecydował zrównać zapasy złota z ilością rezerw złota posiadanych przez banki centralne innych liczących się krajów na globalnej scenie gospodarczej.

Zatem od lat siedemdziesiątych Europa chciała rozłożyć swoje ekonomiczne siły wzdłuż świata i zdegradować dolara jako światową walutę i sprzedać część swoich rezerw w dolarach, aby “zrównoważyć rezerwy złota krajów europejskich z rezerwami złota utrzymywanymi przez inne liczące się kraje”. Takie plany nie mogą zostać zrealizowane w ciągu jednej nocy; może wymagać to dekad, a nawet więcej niż dekad. Kto wie? Możliwe, że jesteśmy już na ostatecznym etapie.

Niedawno na naszych stronach pojawiła się depesza z witryny Wikileaks z 1976 roku, w której to Chiny wykazały zainteresowanie złotem i SDR. Wszystko to stanowi teorię, ale wydaje się jakby przepływy złota z Zachodu na Wschód były dobrze przygotowanym planem na następny międzynarodowy system walutowy, opierający się na złocie. Ten system wymógłby równy podział siły między głównymi  gospodarkami.

Od 1976 do 2014 roku Chiny zwiększyły wydobycie złota o 2964 procent

Jean-Claude Trichet, poprzedni prezydent europejskiego banku centralnego powiedział 4 listopada 2014:

Napisz komentarz poniżej jeżeli masz dostęp do jakiś źródeł wskazujących jak może wyglądać przyszły system monetarny lub masz pomysł jaki może mieć kształt ten system i na czym bazować w największym stopniu.

Zobacz też:

• Taniec banków centralnych, co dalej z euro, frankiem i dolarem?
• Złoto w grudniu 2015r. Największy jednodniowy wzrost ceny złota od czerwca 2012r.
• Wojny walutowe Szwajcarii i Anglii
• Nowa opozycja do struktury dolarowej

Treść powyższej analizy jest tylko i wyłącznie wyrazem osobistych poglądów jej autora i nie stanowi rekomendacji w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 października 2005 r. w sprawie informacji stanowiących rekomendacje dotyczące instrumentów finansowych, lub ich emitentów (Dz. U. z 2005 r. Nr 206, poz. 1715).