Kluczowe fakty o rezerwach złota Banku Rezerw Federalnych w Nowym Jorku – cz.1

In:Banki centralne, FED, Przechowywanie złota, Złoto monetarne, Złoto w banku

Od jakiegoś czasu Bank Rezerw Federalnych zachowuje wstrzemięźliwość w sprawie informacji dotyczących swoich skarbców na Manhattanie, w których przechowywane są rezerwy złota (jeden ze skarbców to skarbiec główny, a drugi to tak zwany skarbiec pomocniczy). W latach 70-tych ukazał się pewien reportaż stworzony przez amerykańskiego dziennikarza Charlesa Parnowa, jednak dziś na stronie Banku zachowało się niewiele z opublikowanych wówczas informacjach. Na szczęście oryginalny artykułu o tytule Key to the Gold Vault (Klucz do skarbca złota), a także inna publikacja Day at the Fed (Dzień w Banku Rezerw Federalnych) dostępne są jeszcze w niektórych źródłach internetowych.

Promyk złotego blasku FED?

W październiku 2010 r. Financial Times poruszył temat operacji wykonywanych przez FRBNY (Federal Reserve Bank of New York lub FED New York) w artykule pod tytułem Chink of Light sched on New York Fed gold. Dziennikarz FT Jack Farchy wskazuje, że FRBNY zmniejszyło liczbę obsługiwanych zagranicznych Banków Centralnych trzymających złoto w skarbcach Fed z 60 do 36. Sam Bank wyjaśnia to nieprawidłowym sposobem liczenia swoich klientów. Liczba 60 obejmowała bowiem wszystkie Banki Centralne, które posiadały rachunki w Fed, zatem obejmowała również te banki, które nie przechowywały tam kruszców. Jednocześnie rzecznik Fed zapowiada, że rzeczywista liczba klientów, którzy faktycznie posiadają swoje rezerwy w skarbcach na Manhattanie nie zmieniła się wciągu ostatnich lat. Broszura z 2004 r., w której była podana jeszcze stara liczba klientów została ze strony internetowej Fed usunięta.

Jak do tej pory na stronie Fed umieszczone były cztery wersje broszury o nazwie Key to the Gold Vault, które zawierały informacje na temat ilości kruszców zgromadzonych w skarbcach Fed w 1991 r., 1998 r., 2004 r. oraz z 2008 r. Dwie ostatnie dostępne są w Archiwum Banku Federalnego lub możliwe do ściągnięcia poprzez aplikację WaybackMachine. Najbardziej dokładną i szczegółową jest wersja z 1991 r., którą można uzyskać również przez stronę Minneapolis Fed.

Innym dokumentem wydanym do tej pory na ww. temat jest publikacja A Day in the Fed. Niestety nie jest ona już dostępna on-line.

Charles Parnow – przenikliwy dziennikarz tropiący sprawę złota w FED

Wersja dokumentu Key to the Gold Vault z 1991 r. jest oparta na pierwotnym dokumencie napisanym przez Charlesa Parnowa w 1973 r. Był to okres, kiedy informacje dotyczące Fed nie były jeszcze tak tajne i niedostępne jak dziś. Autor ten był również twórcą publikacji A Day at the Fed. Dokument ten został wielokrotnie powielany i do dziś istnieją zmienione jego wersje. Obie broszury były wielokrotnie inspiracją dla dziennikarzy, którzy na ich podstawie napisali mnóstwo artykułów dotyczących pracy i zasobów złota istniejących w skarbcach Fed.

Kim był tak naprawdę Charles Parnow? Po ukończeniu Uniwersytetu w Nowym Jorku pisał dla United Press International jako dziennikarz finansowy. Następnie został zatrudniony w Banku Rezerw Federalnych, gdzie tworzył materiały informacyjne dostępne zarówno dla dzieci jak i dorosłych. Był też wydawcą magazynu bankowego. Przed odejściem na emeryturę pracował również dla Giełdy Papierów Wartościowych (New York Stock Exchange) oraz był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Finansowych oraz Overseas Press Club. Charles Parnow, jako pracownik Banku Rezerw Federalnych był zorientowany w wewnętrznej sytuacji Banku, więc jego informacje są w pełni wiarygodne.

Banki Centralne wycofują rezerwy z Fed

Podczas gdy broszura Key of the Gold Vault z roku 1991, nie wskazywała liczby klientów FRBNY, pozostałe roczniki określają ją: 1998 r. – 60 członków, 2004 r. – również 60, 2008 r. – już tylko 36 Banków Centralnych i innych instytucji finansowych przechowujących rezerwy w złocie w FED New York, przy czym dwa ostatnie roczniki wskazują również na istnienie drugiego, tak zwanego pomocniczego skarbca Fed.

Bank Federalny tłumaczy ów spadek tym, że podając liczbę 36 klientów, nie brano pod uwagi instytucji, które miały wyłącznie rachunki i nie przechowywały rezerw kruszców w Fed. Jest to jednak mylne tłumaczenie, gdyż inne źródła podając liczbę cytowaną w późniejszych latach niż 2004 r. również wskazywały na 60 klientów, czego Bank Federalny nie korygował. Prawdopodobnie liczba 60 zagranicznych banków centralnych uwzględniona w 2004 r. była po prostu powieleniem danych z 1998 r., może być zatem prawdziwa dla 1998 r., ale nie dla 2004 r. To sugeruje, że spadek klientów miał miejsce znacznie wcześniej, niż w 2004 r. Duże znaczenie miało tu wycofywanie rezerw złota przez banki centralne po wydarzeniach 11 września 2001 r., kiedy to znacznie spadło zaufanie do przechowywania złota na Manhattanie.

Podsumowując, w latach 1990 – 2008 co najmniej 24 banki centralne zdecydowały się na wycofanie swoich rezerw z Banku Federalnego.

Inne źródła, jak artykuły w prasie z lat 1960-tych i 1970-tych podają, że w tychże latach liczba klientów sięgała nawet 85 i stopniowo spadała.

W związku z malejącą liczbą klientów, zmniejszyła się także ilość złotego kruszca w skarbcach Fed. W 1991 r. ilość złota wynosiła 316 mln uncji, podczas gdy w 2008 r. odnotowano zaledwie 216 mln uncji, czyli w relacji do 1991r. odnotowano spadek ilości przechowywanego złota w skarbcach FED o około 3110 ton.

Część druga tego wpisu przybliży zagadnienie skarbca pomocniczego FED, natomiast w części trzeciej poruszymy kwestię sztabek i monet, czyli ogólnie złotego bulionu, który znajduje się w skarbcach na Manhattanie.

Zobacz też:

Treść powyższej analizy jest tylko i wyłącznie wyrazem osobistych poglądów jej autora i nie stanowi rekomendacji w rozumieniu przepisów Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 października 2005 r. w sprawie informacji stanowiących rekomendacje dotyczące instrumentów finansowych, lub ich emitentów (Dz. U. z 2005 r. Nr 206, poz. 1715).